саған айтушы кім

См. также в других словарях:

• азаншы — зат. Азан айтушы …   Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі

• ара ағайын — Туыстық қатысы екі жаққа бірдей ортақ, бітім айтушы адам …   Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі

• би — зат. көне Дау жанжалға билік айтушы үстем тап өкілі …   Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі

• мүфти — ар. зат. Шариғат мәселелері бойынша билік айтушы діни оқымысты. ар. зат. діни Шариғат жолын тұтынуға басшылық ететін, оның ішкі жұмыстарын басқаратын дін адамы …   Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі

• қылы — 1 (Гур., Маңғ.) әйнек, терезенің шынысы. «Аш бетің терезенің қ ы л ы с ы н д а й» деп өлең айтушы едік (Гур., Маңғ.) 2 1. (Қост., Жанг.) шелек. Қ ы л ы н ы алып кел, су әкелсін (Қост., Жанг.). 2. (Рес., Қалм.) шелектің тұтқасы. Бұрын шелектің қ ы …   Қазақ тілінің аймақтық сөздігі

• мантырау — (Тау., Қош.; Сем.: Абай, Көкп., Ақс., Мақ.; Шығ.Қаз., Ү Н.; ҚХР). шатасу, шату, шаршау. Сіздің мұныңыз қалай, м а н т ы р а ғ а н ы ң ы з ба? (Тау., Қош.). Ақсақал, өлеңді жақсы айтушы едіңіз, м а нт ы р а д ы ң ы з ғой (Сем., Көкп.). Бай… …   Қазақ тілінің аймақтық сөздігі

• анекдотшы — зат. Анекдот айтушы, анекдот айтқыш. Құдай айдап кез қылған а н е к д о т ш ы л а р тез зеріктірді (Қаз. әдеб., 24.02.1984, 7) …   Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі

• аңыздаушы — зат. Аңыз айтушы. Жастық шақты Мұхтар ессіз құштарлық құшағында жалын құшып өткен дейді а ң ы з д а у ш ы л а р (З. Қабдолов, Менің Әуезовім, 37) …   Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі

• әңгімелеуші — зат. Әңгіме етіп, айтушы (адам). Оның қасқырдың қара жалын, қамыс құлағын, алты қарыс азуын ә ң г і м е л е у ш і л е р д і ң аузының суы құрыды (Жалын, 1974, 5, 83) …   Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі

• бәрекелшіл — зат. «Бәрекелді» сөзін жиі айтушы; құптаушы, айтқанға көнуші. Деген бар: «Бәрекелді құлды өлтірер», Болғаным «б ә р е к е л ш і л» байға жақсы. Бейнеттен басқа өзіме не келтірер? Рас, мен «бәрекелшіл» болмадым ба? (С. Торайғыров, Таңд. шығ., 203) …   Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі

• ғайбаттаушы — зат. Ғайбат айтушы, даттаушы. Кейде жазушының творчествосынан титтей хабарымыз болмаса да, кейбір ғ а й б а т т а у ш ы л а р д ы ң сөзіне еріп пікіріміз өзгеріп сала беретіні де бар (Қаз. әдеб., 24.12.1975, 3) …   Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі